आतंककारी

कथा
--दलबीर सिंह बराइली ‘घायल’

तीन दिन भइसक्यो । कोठामा फर्केर आएको छैन । कमसेकम खबर त गर्नु पर्छ । कस्तो रहेछ यो हर्के ? घर गएको भए त हामीलाई भन्नु पर्ने हो । कस्तो एक वचनसम्म जानकारी नगराई निस्फिक्री भएर बसेको होला ?
सर्पले भ्यागुतोलाई निलेभैंm विशाल दिनलाई लिखुरे रातले सुलुत्तै निल्न लागेको छ । सानो पच्चीस वाटको बत्ती अन गर्छ बिर्खे । कोठाभरि मधुरो उज्यालो पैmलिन्छ । असनको साँगुरो गल्लीभित्र छिंडीको सानो कोठा । दिनमै पनि अँध्यारो हुन्छ । पश्चिमको दुर्गम पहाडी जिल्लाबाट आएका थिए बिर्खे र हर्के अनि पूर्वतिरबाट काले र आईते । उनीहरूको चाहना एउटै थियो । उच्च शिक्षा हासिल गर्ने । तर निम्न वर्गीय परिवार । बिहान बेलुकी हातमुख जोर्न पनि धौ धौ पर्ने । काठमाण्डौको महंगीमा उनीहरूलाई आवश्यक पैसा पठाउनै मुश्किल थियो । त्यसैले घाम र पानी छल्नकै लागि मात्र त्यो छिंडीमा बस्दै आएका थिए ।
पुरानो स्टोभमा दम दिन लाग्यो काले । अलि भिंmजिन्छ ऊ । भाँडा सधैं कालो हुन्छ के गर्ने ? मरम्मत गर्न पनि पैसा छैन । ल ! चामल पनि आजैको छाकलाई मात्र बाँकी रहेछ । भोलि बिहान के खाने ? पसलमा उधारो पनि दिंदैन । बिर्खे गुनासो पोख्छ । आजको छाक जेनतेन टारौं, भोलिको लागि त शायद आईते आइपुग्छ होला । कतै पैसा खोज्न पो गएको हो कि ? खै के गर्ने ? मेरो घरबाट चाँडै पैसा आउने सम्भावना छैन । अस्ति पनि आमाको कानमा लगाएको मारवाडी बेचेर खर्च पठाउनु भएको थियो । बाख्रा, खसी, कुखुरा, चल्ला बेचेर दुईचार पैसा जम्मा हुन्थ्यो । त्यो पनि बन्द छ आजभोलि । बाख्रा, कुखुरा बढ्नै पाउँदैन । अरूले नपुगेर गोरु नै काटेर खाने हुलहरू पनि देखेका थिए उनीहरूले । काले, बिर्खे, हर्के र आईते सबैको हाल यस्तै थियो । गाउँबाट उनीहरू आफ्नै ज्यान बचाउनका लागि काठमाडांै आएका थिए । गाउँमा बस्दा पटक–पटक क्रान्तिको पाठ पढाउने टोलीहरूसँग जम्काभेट भइसकेको थियो । संगै नगए भौतिक कार्वाहीको उर्दीले आधा रातमा नै आ–आफ्नो गाउँ छाडेका थिए उनीहरूले ।
हिजो मात्रै हर्केलाई चिठ्ठी आएको थियो घरबाट । हर्केका बाउ–आमालाई छोरा भगाइस् भनेर बस्नुखानु भएको छैन रे । ....तर हामी डाँडाको जून–घामजस्तो छौं । जसरी पनि जाने बेला भएको, हामीलाई कुनै चिन्ता छैन । बाबु हर्के ! धेरै पढेर ठूलो मान्छे बन्ने सपना पूरा भएको देख्न चाहन्छौं । राम्रोसँग पढेस् । यस्तै भावले भरिएका पत्रहरू आउँथे अन्य सबैका ।
झ्याप्प बत्ती गयो । हत्तेरीका बत्ति पनि खाना खाने बेलामा नै जानु पर्ने ? बचेको मैनबत्तीको ठुटो जलायो कालेले । छामछुम गरी खाना खाई चिसो भूँईमा लहरै पल्टिए उनीहरू । आईते अभैmसम्म नआएकोले सबै चिन्तित थिए । आधा रात भइसकेको थियो । वरिपरि टोलभरि भुस्याहा कुकुरहरू रोएको आवाज आइरहेको थियो । त्यसरी कुकुर रुँदा अनिष्ठ हुन्छ रे भन्थे बूढापाकाहरू । किन किन सबैको मनभित्र एउटा अञ्जान भयले बास गरेको थियो । रातको त्यो निष्पट्ट अँध्यारोलाई चिर्दै कोही मान्छे हिंडेको आवाज उनीहरूको ढोका नजिक आउँदै थियो । कोही बोलेभैंm पनि । त्यो हिंडाइको पदचाप उनीहरूकै ढोका अगाडि आएर रोकिन्छ । उनीहरूको आङ सिरिङ्ग हुन्छ । ढक्ढक्....ढक्ढक्.... डराउँदै बत्ती बाल्छ हर्के । को हो यति बेला आउने ? थर्थराएको आवाजमा भित्रैबाट भन्छ । म आईते । बाहिरबाट आवाज आउँछ । ए आईते पो रहेछ, व्यर्र्थैै डराएको । ढोका खोल्छ हर्के । ढोका खोल्नु मात्र के भ्याएको थियो एक हुल हतियारधारी बिजुली चम्किएभैंm भित्र पसे । उनीहरू हतियारको निशानामा परिसकेका थिए ।
“हातमाथि गर् शाला आतंकवादीहरू ! यताउति मात्र गरिस् भने गोली खान्छस् ।”– कसैले कड्केर आदेश दियो, “केटा हो ! लौ यिनीहरूको हात–खुट्टा बाँधेर लडा अनि खानतलासी गर् ।”
आईतेको हात बाँधिएको थियो अनि आँखामा पट्टी । शायद कोठा चिनाउन र ढोका खोल्नको लागि मात्र उसकोे प्रयोग गरेको हुन सक्छ । थोत्रो स्टोभ सिल्बरका जुठा थालहरू, कुचिएको डेक्ची र भाँच्चिएको कराईबाहेक केही पनि फेला परेन ।
“लौ हिंड्, यी आतंककारीहरूलाई पनि गाडीमा हाल्”– आदेश हुन्छ ।
हर्के काले र बिर्खेलाई हात खुट्टा बाँधेर आँखामा पट्टी बाँधी गाडीमा लात मार्दै कोचिन्छ । आँखामा पट्टी, त्यसमाथि रातको अन्धकार, गाडी कता गयो उनीहरूलाई केही थाहा हुँदैन । आधा घण्टा जतिको यात्रापछि गाडी रोकिन्छ । उनीहरूलाई घिसार्दै लात हान्दै गाडीबाट ओरालिन्छ र एउटा कोठाभित्र कोचिन्छ । त्यसपछि कडा यातनासहित सोधपूछ शुरु हुन्छ, “ल भन् तेरो आगामी योजना के छ ? तेरा साथीहरू कहाँ कहाँ छन् ? हतियार गोलीगट्ठा कहाँ राखिएका छन् ? अस्ति सुन्धाराको संचयकोष भवन, बानेश्वर, कालीमाटी र जावलाखेलको बिष्फोटनमा कति जनाको संलग्नता थियो ?”
“हजुर ! हामी त सीधासाधा मान्छे, त्यस्तो आतंककारी गतिबिधिमा कहिल्यै पनि लागेका छैनौं । गाउँमा हामी बस्न नसकी यहाँ आएर ज्यान जोगाई पढ्दैछौं । हामीलाई छोडिदिनोस् ।” अनुनय बिनय गर्छन् उनीहरू ।
“अभैm ढाँट्छस् ?” लात बज्रिन्छ । दिन बित्दै गए । उनीहरू आपसमा कुराकानी गर्न पाउँदैन थिए । अलिकति समय मिलेको बेलामा आईतेले बतायो अस्ति काठमाण्डौको विभिन्न ठाउँमा बिष्फोठन भएलगत्तै उसलाई वीर अस्पतालअगाडिबाट कोठातिर आउँदै गर्दा समातिएको थियो रे । त्यही बिष्फोटनमा संलग्न भएको आरोपमा उनीहरूलाई समातिएको रहेछ । चार दिन बित्यो । उनीहरूबाट केही पनि कुरा खुलेन ।
“आतंककारीहरू एक शब्द पनि ओकल्दैनन् । यिनीहरू ठूलै नेता हुनु पर्छ । अब के गर्ने साप ?” अलि सानो स्वरमा चार–पाँच जना खासखुस कानेखुशी गर्छन् । केही क्षणमै दुई वटा गाडी आइपुग्छन् ।
चारै जनालाई पुनः गाडीमा हालिन्छ । गाडी कता जाँदैछ उनीहरूलाई केही थाहा हुँदैन । गाडी रोकिन्छ । आँखामा लगाइएका पट्टीहरू खोलिन्छन् । हात पनि खोलिदिन्छन् । सुन्दरीजलतिर हो भन्ने लाग्यो उनीहरूलाई । “लौ तिमीहरूलाई हामी छोडिदिन्छौं । जति सक्दो चाँडो भागिहाल यहाँबाट ।” अब ज्यान बच्ने भो भनेर हस्याङ फस्याङ गर्दै आठ दस कदम मात्रै के अगाडि बढ्छन् उनीहरू, अचानक गोलीको बर्षा हुन्छ । ऐय्यासम्म भन्न नपाई चारैजना ढल्छन् । क्षणभरमै उनीहरूको प्राण पखेरु उडेर जान्छ । सीधासाधा गरीबका छोराहरूको सपना र उनीहरूका बाउ–आमाका ईच्छाहरू हावामा बिलीन हुन्छन् ।
भोलिपल्ट राजधानीका हरेक पत्रिकाको मुख्य पृष्ठमा समाचार छापिएको थियो । सुन्दरीजलमा गस्तीमा रहेका टुकडीमाथि हमला गर्ने चार आतंककारीको घटनास्थलमै मृत्यु । ठूलो मात्रामा हतियार, गोलीगठ्ठा, बन्दोबस्तीका सामानहरू बरामद ।
पत्रिका अन्य दिनभन्दा ज्यादा बिक्री भयो । चार आतंककारी मारेकोमा उनीहरूलाई तक्मा, प्रोमोशन मिल्ने निश्चित थियो तर ती निर्दोष युवाहरूको बारेमा सत्यतथ्य कुरा अब कहिल्यै आउने छैन किनकि उनीहरूलाई आतंकबादीको बिल्ला जो भिराइएकोछ ।


गुप्तेश्वर–३, रामेछाप
हालः– अबुधाबी,यूएई
साभार:-कथा संग्रह 'अँध्यारो' बाट 

Posted by Unknown on 1:41 PM. Filed under कथा/ लघुकथा . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0