आखिर किन ताराले आत्महत्या गर्यो ?

सत्यकथा 

-दलबीर सिंह बराइली 'घायल'

पोहोर साल यसै बेला छुट्टी गएको थिएँ र यस पटक पनि जाने तयारी गर्दैछु । तर यो साल देखि काठ्माण्डौ तिर नै स-परिवार बसोबास सरेकोले गाउँ जाँदा हिंड्नु पर्ने दुख हुने छैन साथै यात्राको क्रममा हुने आनन्दनुभुति पनि प्राप्त हुने छैन ।

गतसालको दशैमा झरि पानी परेको कारण कच्ची बाटोमा बस चलेको थिएन । जिरीदेखि करिब एक दिनको बाटो हिड्नु कम चुनौतिपुर्ण थिएन म जस्तो यो खाडीमा लागेको फोक्से मासुको शरिर भएको मान्छेलाई...। गाउँबाट मेरो भारी लिन आउँने मान्छेको व्यबस्था गर्न करिब ४-५ दिन नै लाग्यो । अनि बल्ल गाउँबाट मान्छे आउँने पक्का भएपछि म जिरीको गाडी चढें । सुपर बसले जिरी १२-१ बजे पुराउँनु पर्ने तर बिबिध कारणबस बेलुकी ४ बजे मात्र जिरी पुगें । म कतिबेला आई पुग्छ भनेर गाउँबाट आएका तारा पर्खिरहेका रहेछन् । गाडीबाट सामान उतारेपछि दिउँसै भएकोले त्यहाँबाट करिब २ घण्टा टाढा धारापानी भन्ने ठाउँ सम्म पुग्ने र बास बसि भोलि खाना खानु घर पुग्ने सल्लाह भयो र हामी अगाडी बढ्यौं । हामी हिंड्दा करिब ५ बजिसकेको थियो र सात बजे धारापानी पुग्ने योजना अनुसार अगाडी बढी रह्यौ । तर खाडीमा लागेको मेरो फोक्से ज्यान ब्रोईलर कुखुराको जस्तो भयो । रित्तो हिंड्दा पनि तारालाई भेट्न सकिन । मेरो हिडाई अनुसार हामी धारा पानी पुग्दा रात पर्ने पक्का भयो र बाटोमा बास बस्ने सोच्यौं तर कतै पाईएन । अब हामीसँग अगाडी बढ्नुको बिकल्प थिएन । टर्च लाईट किन्ने बिचारले बाटोमा भेटिएका दोकानहरुमा सोध्यौ, पाईएन । मसँग भएको दुईबटा मोबाईल बालेर बिस्तारै अगाडी बढ्दै थियौ छाँगेभन्दा तल सिउरेनीको ओरालोमा पुगेपछि खोलाखर्क तिरका दुईजना बैनीहरु पनि थपिए । दुईजनालाई बाटो देख्नु हम्मे हम्मे परेको बेलामा अर्को दुईजनालाई पनि बाटो देखाउँनु पर्ने भएपछि झन गाह्रो भयो । जेनतेन ओरालो झर्दै थियौ मेरो स्यामसुङ मोवाईलको ब्याट्री सकियो । अब झन आपत पर्यो । सानो नोकिया मोवाईलको नाम मात्रको उज्यालोमा पानी परेर चिप्लो भएको बाटो अलिकति खुट्टा चिप्लियो भने सिधै खिम्ति खोलामा पुगिन्थ्यो । चारहात खुट्टा टेकेर ओरालो झर्दै थियौं मेरो खुट्टा चिप्लिएर लडिहालें । सबैको मुखबाट चिच्याहट निस्कियो । धन्न तलतिर ऐसेलुको झाङमा अड्किएँ र मात्र नत्र सिधै खिम्तिमा माछा मार्न पुगेको । मोवाईल पनि कता उछिट्टियो थाहा भएन । उठेर यसो हेर्छु चारैतिर अँध्यारो मात्र छ । अलि त...ल हेरेको त मेरो नोकिया C1 मोडेलको फुच्चे मोवाईल अझै बल्दै रहेछ । घस्रिंदै गएर मोवाईल ल्याएँ । बल्ल रोडमा निस्कियौं । रोडै रोड खिम्तिखोलाको पुल पार गर्यौं । त्यहाँबाट ठोसे हुँदै प्रिति अनि भण्डार जानेबाटो बायाँ तर्फ र बेलाली र मेरो गाबिस गुप्तेश्वर अनि भुजी जाने रोड दायाँ तर्फ लाग्छ । त्यहाँ केहि होटेलहरु पनि थिए । तर हामी त्यहाँ पुग्दा साँढे आठ बजिसकेको थियो र सबै होटेलमा खुट्टा हाल्नै नमिल्ने गरि मान्छे थुप्रिएका थिए । अब हाम्रो बास बस्नेे सम्भावना त्यहाँ भन्दा आधाघण्टा जति अगाडी हर्के दाईको होटेलमा मात्र सम्भब थियो । त्यसैले दायाँ तर्फ रोडै रोड अगाडी बढ्यौं ।

करिब रातको ९:१५ मा हर्के दाईको होटेलमा पुग्दा दोकान बन्द गरेर सुत्ने तरखरमा रहेछन् । हामी पुगेपछि सबै उठ्नु भयो । साधारण कुराकानी भयो । मेरै गाबिसबाट आएर त्यहाँ होटेल चलाएर बस्नु भएकोले चिरपरिचित हुनु हुन्थ्यो । उज्यालोमा हेरेको शरिर पुरै हिलो थियो । अघि पारिपट्टी पाखामा लडेर ऐसेलुघारीमा पर्दा काँडाले कोतरेर रगतपक्ष भएछ । थकाईको त कुरै नगरौं । खाना पाकुन्जेल बियर पिउँने बिचार गर्यौं । पिउँन थालेपछि थोरैले कहाँ चित्त बुझ्नु? तारा र मैले ६ बटा बियर सिध्याएछौं । खाना तयार भयो । खिम्ति खोलाको माछासँग भात खानुको मज्जा नै अलग भयो । भोलिपल्ट आँखा खुल्दा सात बजिसकेको थियो ।

खाजा खाएर उकालो लागियो । बिच बाटोमा रमाईलो गर्दै बुर्के, भुजी डाँडा, पात्ले हुँदै झिलमिले (डढुवा होटेल पनि भनिन्छ) होटेलमा पुगेर कोदोको छनुवा तान्दै खाना खायौं । १२ बजे भित्रिखानी निस्किएर उकालो काटेको खुशियालीमा २/२ बटा बियर रित्याएको पत्तै भएनछ । अब बाटो तेर्सै तेर्सो र ओरालो मात्र थियो । बाटोमा कमेरो र रातो माटो ओसार्नेको चहलपहलले पनि दशैै नजिकै आएको संकेत दिईरहेको थियो । करिब ३ बजे घरमा पुग्यौं ।

दशैं भब्य रमाईलो भयो । दिदी बहिनी भान्जा भान्जीहरु दशैंमा आउँने जाने क्रम चलिरह्यो । एक महिना बिदा सकिएको पत्तै भएन । फेरि फर्किनु पर्ने दिन नजिकियो । बर्षाको कारण यो पटकको दशैंमा बस संचालन हुन सकेन । एकदिन हिंडेर जिरी पुग्नु पर्ने पिरलो थपियो । साथमा आफ्नो दैनिक उपयोगका सामान पनि लानु पर्ने । तारालाई बोलाउँनु पठाएको लिखु एफ एमको सामान लिन गएछन् । अन्तिममा केहि नलागेपछि अर्कै मान्छेलाई लिएर जाने तयारी गरें । घर पुगेको छब्बिसौं दिनमा फेरि फर्किएँ । करिब ३० किलोको भारी बोकाएर हिंडेको बिचरा सानो घाँटीको मान्छे परेछन् । हिंड्नै पो सकेनन् । करिब आधा घण्टा लाग्ने उकालो चढ्न दुई घण्टा लाग्यो । यो हिसाबले जिरी तिनदिनमा पनि पुग्न सकिन्न थियो । अनि सँगै आएकी भान्जीलाई त्यो ब्यक्तिसँग आउन लगाएर म अगाडी आएँ अर्को मान्छे खोज्न । संयोगले तारा पनि केहि क्षण पहिले मात्र आई पुगेको रहेछन् । मेरो कुरा सुन्न साथ उ मसँग जान तयार भयो । उ मलाई लिन र छोड्न जिरी आउँन भनेपछि हुरुक्कै हुन्थ्यो । मलाई झन ढुङ्गा खोज्दा देउता पाए झैं भयो । त्यतिन्जेल भारी लिएर आई सकेको थियो । उस्लाई तिन सय दिएर फिर्ता पठाई दिएँ । उकालो निक्कै थियो । पानी पाउन कठिन हुने भएकोले आमाले कोदोको रक्सि एक पेप्सी बोतल हालिदिनु भएको थाहा थियो र घाँटी भिजाउन पर्यो भनेर हेरेको त छैन । हामी अचम्ममा पर्यौ कहाँ गयो भनेर ? उस्तै रमाईलोसँग बुर्के भुजीडाँडा सम्म पुग्यौं र भोलि बेतालीबाट आउँने बसको टिकट भान्जीले फोन गरेर बुकिङ गरि सकेकोले त्यो रात त्यहि बस्यौं । घरमा सकुशल आइ पुगेको बारेमा जानकारी गरायौं अनि अघि फर्किने मान्छे आयो भनेर सोध्दा पो बल्ल थाहा भयो साथीले त जम्बो पेप्सी बोतलको चिज बाटो मै झिकेर लुकाएको रहेछ र त्यहि खाएर लडिरहेको थियो रे । रिस सँगै हाँस उठ्यो उसको छोटो बुद्धि देखेर । गफ गर्दै बियर र सुकुटी खान थालेको राती दश बजे सम्ममा एक दर्जन बोतल खाली भई सकेछ । यसपाली ताराले मसँग निक्कै गुनासो गर्यो 'तपाईले खुवाउँनु र मैले खानु अब यहि नै अन्तिम हो' तपाईहरु काठमाण्डौ सबै परिवार सरेपछि गाउँमा आउँनु हुन्न न मैले तपाईको भारि लिन आउँनु पाउँछु न यसरी तपाईले दिएको खान पाउँछु । त्यसैले आज म सकुन्जेल खान्छु है मामा..!' मैले जति खान सक्छौ खाऊ केहि छैन तर म परिवार सहित गाउँ छोडे पनि बेला बेलामा आउँछु नि... आएको बेलामा तिमीलाई नै बोलाउँछु । उ खुशीले अलिकति हाँस्ने प्रयास गरेको थियो । करिब २०४७-४८ सालपछि केहि बाहेक हरेक पटक म गाउँ जाँदा मलाई लिन तारा नै आउँथ्यो । त्यति मात्र होईन । मेरो बाबा सिकिस्त बिरामी हुँदा उसैले बोकेर जिरी सम्म ल्याएको थियो । उस्लाई मानव ट्याक्टर भने पनि फरक पर्दैन थियो । सय किलोको भारी बोकेर हिंड्दा हामी रित्तो हिंड्नेले भेट्न गाह्रो हुन्थ्यो । गरिब थियो तर ईमान्दार थियो । उस्लाई सामान जिम्मा लगाएपछि त्यो कतै हराउला भन्ने चिन्ता थिएन ।

स्कुलमा क ख मैले भन्दा पनि केहि पछि चिनेको हो । तर गरिबिको कारण ३-४ कक्षा भन्दा माथि पढेन । अझ दायाँ हातको हत्केला भन्दा माथि बच्चा हुँदा नै जलेकोले औंला थिएन । तैपनि उस्ले नगरेको काम केहि थिएन । सिलाङ पुगेर केहि बर्ष कोईला खानीमा काम पनि गरेको थियो रे । धेरै पटक सँगै हिड्दा बाटो भरि बिबिध दुख सुखका कुरा हुन्थे । मसँग भन्थ्यो 'मामा मेरो हात मात्र सद्दे भएको भए म पनि बिदेश गएर तपाईहरु जस्तै कमाउँथें अनि छोरा छोरीलाई राम्रोसँग पढाउँथें अनि मेरो जस्तो दुख गर्नु पर्दैन थियो' । उस्को बर्पौटे सातवटा बच्चा तर्फ औलाउँदै आफ्नो भाग्यलाई धिक्कार्थ्यो ।भोलि पल्ट बिहानै उसका साथीहरु गाउँ तर्फ जाने तयारीमा थिए र उसलाई पनि जाउँ भन्दै थिए तर उ जानु मानेन । म त मामा र दिदीलाई गाडी चढाएर मात्र फर्किन्छु भनेर बस्यो । करिब ९ बजे बेतालीको गाडी भुजी डाँडा आइ पुग्यो । हामीलाई गाडी चढाउँदै गह्रुङ्गो मन लिएर 'हामीलाई नभुल्नु है मामा' भन्दै बिदाईको हात हल्लाएको थियो !

आज करिब १० महिना पछी फेरी नेपाल जाने तयारीमा छु । त्यसैले आज बिहान गाउँमा छिमेकी बैनी डम्बर कुमारीलाई के कस्तो छ गाउँमा भनेर फोन गरेको थिएँ । बहिनीले हतास हुँदै भनिन् दाई आज राती ताराले आफ्नै घरमा झुण्डिएर आत्महत्या गरेछ । म छाँगाबाट खसेको जस्तो भएँ ... चारैतिर अन्धकार छायो ! मलाई अझै पनि बिश्वास लागेको छैन । यो खबर असत्य भैदिए हुन्थ्यो जस्तो लागिरहेछ !........... तर जे नहुनु पर्ने हो भै सकेको छ ! मेरो बिशेष आत्मिय सहयोगी मान्छेले यो संसारबाट अकालमै बिदा लिई सकेको छ । आज दिनभरी म यहि प्रश्नको उत्तर खोजेर एकोहोरिएको छु .... आखिर किन ताराले आत्महत्या गर्यो ? किन त्यति हिम्मतिलो मान्छेले आत्महत्या जस्तो कायरतापूर्ण बाटो रोज्यो ? अब ती सातवटा कलिला मुनाहरुको हातमुख जोर्ने व्यवस्था कसरी होला ? आफुले जस्तो दुख भोग्नु नपरोस् भनेर नानीहरुलाई पढाउने उसको इच्छा कसले पुरा गरिदेला ? मनलाई थाम्न सकिरहेको छैन । यो लेख टाइप गर्दा गर्दै पनि कति पटक हिक्क हिक्क छुटिरहेछ र आँसुले परेलीको बाँध तोडेर अविरल बगिरहेछ ।

तिमीले कस्तो दिनमा बोलेछौ 'तपाईले खुवाउँनु र मैले खानु अब यहि नै अन्तिम हो' !!!

तारा ! तिमीले जुन बाटो नरोज्नु थियो कायरतापुर्वक रोज्यौ ! तिमी इमान्दार थियौ र दुनियाँको सेवा गर्यौ ... तिमीले दिएको सेवाको ऋण अब यो जन्ममा तिर्न सकिन्न । मैले दिएका केहि रुपैयाको महत्व छैन तिम्रो सेवाको अगाडी ! तिम्रो आत्माले चिरशान्ति पाओस भगवानसँग यहि प्रार्थना छ अनि शोकसन्तप्त परिवार प्रति हार्दिक समवेदना छ !

गुप्तेश्वर-३,रामेछाप 

हाल:अबुधाबी,युएई 

०८ सेप्टेम्बर,२०१४