"मैले आज कविता लेख्नै सकिनँ ।"

प्रचुर अभाव 

कविता 

कुनै समय 
शब्दहरु छचल्किएर 
भावहरुको बाढी चल्दा मनभित्र 
उकुसमुकुस हुँदापनि 
कलमको अभावमा- 
अक्षरहरुको बिस्कुन फिजाउन 
एक टुक्रो कागजको अभावमा- 
कत्ति मेरा कविताहरु त्यसै हराएर गए; 
कैयौँ हरफहरु त्यसै-त्यसै विलाएर गए तर- 
आज फूर्सदमा छ मसँग एउटा कलम, 
नजिकै छ एक टुक्रो कागज 
तब त मैले आकाश हेरेँ; जून हेरेँ 
म जस्तै छरपस्ट 
बादलहरु हेरेँ, अनि 
प्रयत्न गरेँ मैले- 
जन्माउन एउटा कविता ! 
उमार्न एउटा सिर्जना !! 
तर अफसोस् !!! 
मेरो निर्जीव कलमले आज 
कुनै शब्द ओकल्न सकेन । 
-- 
सम्झिएँ आदिकवि, महाकवि सम्झिएँ 
मोतीराम, किट्स, शेली, वर्डस्वर्थ...... 
मलाई पत्यार लागेन- 
कलमले कसरी कविता उमार्छ? 
कलमले त खालि शुन्यता उमार्छ , 
यसले त केवल मौनता ओकल्छ, 
किनकि- 
आज मेरो कलम चूपचाप छ । 
तैपनि, 
एउटा कविताको खोजीमा, 
सुनसान अनि उजाड बगरहरुमा पुगेँ; 
सेताम्मे फूलेका काँसघारीभित्र पसेँ, 
रविका किरणहरुले नछोएका 
विकट ठाँउहरुमा पुगेँ, 
तर विडम्वना!! 
कविता मदेखि पर-पर हुँदै गयो । 
ऊ झनझन् टाढिँदै गयो 
अनि त मैले बल्ल बुझेँ- 
लेख्न थाल्दा कविता 
नथालिँदो रहेछ, 
बनाउन खोज्दा सिर्जना नबन्दो रहेछ, 
अनि त म फर्किएँ 
रित्तो मन लिएर कागजको पानोझैँ, 
किनकि- 
मैले आज कविता लेख्नै सकिनँ !! 
- - - 

abhaav_999@yahoo.com 

Posted by Unknown on 7:21 PM. Filed under feature, कबिता . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0