मान्छे
मान्छेलाई थाहा छ-
आकाशको रङ
थाहा छ- सगरमाथाको उचाई
झरनाको शिर
मौसमको जादुले रुखमै पाकेको फल
उसलाई सबै थाहा छ-
बादलले कस्तो गीत गाउँदा वर्षात हुन्छ ,
चट्याङ् पर्छ
थाहा छ -
भर्खरै हाँगा छाडेर भुर्र उँडेको चरा
बादलभित्र गायब भएको जहाज
जुनको आकार
ताराको धिपधिप ।
टाउको उठाएर
मान्छेले सबै-सबै देख्न सक्छ ।
तर साँच्चै , मान्छेलाई थाहा छैन-
आफु टेकेको धर्ती
भर्खरै पाइला बढाउँदा कुल्चिएको कमिलो
वैलिएर भुँइमा झरेको फुल
थाहा छैन-
यौटा नव कवि प्रकाशन गृहमा अल्मल्लीरहेको
हिँड्दा-हिँड्दै
आफ्नै जुत्ताको तुना फुस्किएको पनि थाहा छैन
मान्छेलाई केहि पनि थाहा छैन
तेसैले त मान्छेलाई जीवनमा
सबैभन्दा बेसी ठेस लाग्छ
सबैभन्दा बेसी मान्छेले ठक्कर खान्छ
उसलाई थाहै छैन माटोको गन्ध
थाहा छैन-
भुँइफुलको योवन
खोला छेऊ बालुवाको प्यास
किनभने यौटा स्वभिमानी मानिसलाई निहुरिन
उसको नैतिकताले दिँदैन ।
Posted by Unknown
on 5:00 PM.
Filed under