के समय दोषी हो ? भाग ६-७

“दिदीको सजिलो र राम्रो जागीर त त्यो पो रहेछ, मेरो भगवान आफ्नै शरिर बेच्दी रहिछन् । मेरी दिदी जस्तै अन्य अरु पनि निकै जना थिए त्यहाँ अनि ग्राहकको रुपमा कोही गाडीमा त कोहि मोटरसाइकलमा आएकहरु थिए जो यत्रतत्र घुम्दै राम्रा राम्रा बोक्रा खोज्दै थिए । ती मध्ये कतिको आँखा ममा आएर गडेको थियो अनि उनीहरु मलाई बिभीन्न ईशाराले आफुतिर बोलाउँदै थिए । 

                                       म निकैबेर बस्न सकिँन त्यहाँ, सोनी दिदीलाई केहि पनि नभनी म सडकमा आएर बनेपाको बसमा चढेर फर्केँ । बेलुकी दिदी आउनुभएको थियो मेरो कोठामा तर मैले अबदेखि मुख नदेखाउन भन्दै गाली गरेर फर्काईदिएँ । दिदी निकै बेर मेरो कोठामा बसेर रुनुभयो तै पनि मेरो मनमा कुनै दया पलाएन । त्यस दिनदेखि म सोनी दिदीकोमा जान आउन र बोल्न पनि बन्द गरेँ ।” – उसको आँखामा एक किसीमको पिडा अनि दुख टड्कारो अनुभव गर्न सकिन्थ्यो ।

                                  “त्यो दिदी अहिले कहाँ हुनुहुन्छ त ?” – मैले प्रश्न तेस्र्याएँ ।

                                    “करिब दुई महिना जस्तो त त्यतै हुनुहुन्थ्यो, मलाई देखेर हाँस्नु हुन्थ्यो अनि बोल्न खोज्नुहुन्थ्यो । म नदेखेजस्तो अर्कोपट्टी फर्केर हिडीदिँन्थे । पछि कहाँ जानु भयो अनि कहाँ हराउनुभयो मैले कहिल्यै भेटिँन । 

                                   एकपटक मात्र एकपटक भेटेर म उहाँको खुट्टा समाएर माफी माग्न चाहन्छु तर समयले त्यो मौका पनि देलाजस्तो छैन । उहाँ मेरो जिबनमा जसरी आउनुभयो त्यसैगरी हराउनु भयो । उहाँ मेरो सामु हुन्जेलसम्म मैले चिन्न सकिँन तर जब म बाट टाढा जानु भो तब चिनेँ मैले मेरो भगवानलाई ....। शायद उहाँ मेरो उद्धार गर्न आउनुभएको भगवानको रुप होला .....।” – लामो स्वास फ्याँकेर झ्यालबाट टाढा टाढा सम्म नजर फ्याँक्दै बोलीन सबिना । 

                          “अनि त्यो दिदीसँग सम्बन्ध टुटेपछि जिन्दगी कसरी चल्यो त ? त्यतीखेर ।” – मेरो मनमा निकै बेरदेखि यो जिज्ञासा उठिरहेको थियो । 

                               “त्यसपछि मैले काम खोज्न थालेँ, काम खोजिदीन्छु अनि जागीर लगाईदिन्छु भन्नेहरु निकै भेटिए । कसै न कसैले त काम देला अनि तीरौला नी  नि भन्ने बिश्वासमा मैले मेरा छिमेकमा रहेका र सामान्य चिनजान भएकाहरुसँग सर सापट माग्न खोजेँ । तर कसैले पनि सहयोग गरेनन् । नजिकैको पसलबाट पनि उधारोमा निकै खाईसकेकी थिएँ त्यस पसलको छेउबाट बाटो हिड्न पनि अप्ठेरो लाग्थ्यो मलाई त्यसबेला । सानो छोरीलाई नजिकैको कोठामा बस्ने मान्छेको बाट खाना बनाउन ढिला भएको निहुँमा एक कचौरा दालभात मागेर ख्वाईसकेकी थिए भने आफु भोकै बसेर के गर्ने भन्ने योजना बुन्दै थिएँ ।          

                                अकस्मात मैले पसलको साहुनी मेरै तिर आईरहेको देखेँ । मलाई पक्का भयो पसलको बाँकी उठाउन मेरोमा आएकी हुन भनेर । म भाग्न, लुक्न वा छल्न केहि पनि गर्न सक्दिँनथे । निकै डराएँ तर डराएर पनि के गर्नु र ? सामना गर्ने मनसाय लिएर भित्रै बसेँ मेरो अनुमान जस्तै मेरो ढोकामा आवाज आयो ढक्  ढक् ढक् ढक...................... । ढोकाको आवाजसँगै धड्केको धड्कन लिएर डराउँदै ढोका खोँले मैले । सबैले भन्ने गरेको र मेरो अपेक्षा बिपरीत त्यो पसल्नी दिदी मुस्कुराईरहेकि थिईन् । 

                                निकै अबिश्वसनीय घटनाहरु भए त्यो दिन पहिलो त सबैले त्यो पसल्नी दिदी धेरै छुच्ची र खराब भन्ने गरेकोमा कुनै पनि कोणबाट त्यस्तो लागीनन् अनि दोस्रो अनौठो मैले पुरानो हिसाब चुक्ता नगरिकनै पनि सकेपछि तिर्ने शर्तमा आवश्यक सामग्री ल्याउन पाउने भएँ । अझै घरभाडा तिर्न अनि अन्य खर्च नपुगेमा पनि सहयोग गर्ने भईन त्यो दिदीले ।  त्यो पसल्नी दिदीको उदारतामा म अनुगृहित भएँ अनि सोनी दिदी र त्यो पसल्नी दिदीलाई एकआपसमा दाँजे पसल्नी दिदी आकाश र सोनी पाताल भईन मेरो नजरमा........... ।” – बाहिर ढोका ढक्ढकीयो सबिनाले खोलीन् त्यहाँ उभिएको महिलालाई स्कुलबाट आफ्नो छोरी पनि ल्याईदिन आग्रह गरेपछि पुन पहिलेकै ठाउँमा आएर बसिन् ।

                                    “साँच्चै भगवान त हुन्छन् नै, हाम्रो हरेक समस्यामा केहि न केहि रुपमा प्रकट भएर हामीलाई सहयोग गर्छन । तिम्रो जिबनको अप्ठेरो पलमा त्यो पसल्नी दिदी भगवान भएर आईछन् ।” – मैले तौलेर बोलेँ । 

                                    मैले त्यही टेबलमा भेटेको काँगीयो हातमा खेलाउँदा खेलाउँदै भाँच्न लागेछु सबिनाले खोसेर टाउकोमा प्याट्ट हानी म उनको अनुहार ताकेर मुसुक्क हाँसे ।

                                   “हो, भगवानले कुनै न कुनै रुपमा हामीलाई सहयोग गर्छन । तर सबै देखिएका र ठानीएका भगवान बास्तबीक रुपमा भगवान हुन्नन्  ।” – सबिनाको कुरा शायद सोनी दिदीको लागी आएको होला भन्ने मेरो अनुमान रह्यो । “म धेरै ठाउँमा काम खोज्दै रहेँ, दिन्न भन्ने धेरै कम थिए । दिन्छु भन्नेहरुले प्रत्यक्ष अप्रत्यक्ष रुपमा अरुनै कुरा चाहन्थे, कसैले भन्थे जे पनि गर्नुपर्छ गर्न सक्छ्यौ ? त कसैले भन्थे तिमीलाई चाहेको म दिन्छु तर मलाई चाहिएको तिमीले दिनुपर्छ । 

                                  आखिर के फरक पर्छ र ? सबैलाई आबश्यक कुरा त हो नि भनेर फकाउने अनि तलब र बस्ने कोठा पनि खोज्दीन्छु भनेर पनि निकैले भने । शायद उनीहरु मलाई रखौटी बनाउन चाहन्थे । उनीहरुले मेरो कामको बापत दिने पारिश्रमीकमा  मेरो शरिरको मोल पनि गाभेका थिए क्यारे । 

                                     एकदिन त्यस्तै काम खोज्दा–खोज्दा शरीर र मन सबै थाकेर कोठामा  आएकि थिएँ । मेरो बच्चालाई त्यहीँ अर्को कोठामा बस्ने मान्छेलाई हेर्दै गर्नु भनेर जिम्मा लगाएर जान्थेँ म तर त्यो दिन सानी छोरी सुमिनालाई कतै पनि देखिँन । पछि सोधखोज पछि सुमिना बिरामी भएर जडिबुटी चोकको पोलिक्लीनीकमा लगेको थाहा पाएँ । हस्याङ्ग फस्याङ्ग गर्दै गएँ म, सोनी दिदीले लग्नु भएको रहेछ त्यहाँ सुमिनालाई ..........तर.....।” – सबिना रुन थालीन, दुबै हातले मुख छोपेर । म नरुनको लागी सम्झाउँदै हात निकाल्न खोजेँ । म असफल भएँ उनको रुवाई निकैबेर रह्यो, म अलमल्लमा परेँ रुवाईको कारण जान्न नसकेर ।

                               केहिबेरमा उनी चुप लागीन उनको रुवाई बन्द भयो तर आँशु अझै ओभाएको थिएन । 

                             “अनि के भयो त छोरीलाई ?” – उनी बिचमै रोएकीले पनि मेरो मनमा जिज्ञाशाहरु थपिँदै थिए । 

                               “मैले बच्चालाई सोनी दिदीको हातबाट खोँसे अनि जथाभावी गाली गरेँ । बेश्या सेश्या भनेर, अनि भनेँ ..... मेरी छोरीलाई पनि आफुँजस्तै बनाउने बिचार छ की के हो ? तैँले शरिर बेचेर कमाको सम्पतीले मेरो छोरीको उपचार गर्नुभन्दा त खोलामा लगेर बगाईदिन्छु भनेर भनेँ, अरु के के भनेँ के के ? सारा संसारको रिस ल्याएर पोखेँ दिदीलाई ...... ।” – सबिनाले रुदैँ रुदैँ सुनाउँदै थिईन् ।

                                 “तर दिदी रुँदै चुपचाप सुनेर बस्नु भयो केहि बोल्नु भएन । त्यहाँ निकै मान्छेहरु पनि थिए । म निकै रिसाउँदै घरमा आएँ त्यो दिन.... ।” 

                                  “अनि त्यो दिदीको त बेईज्जत पो गरेछौ त ? त्यसपछि त्यो सोनी दिदीसँग भेट भयो कि भएन ?” – मलाई किन किन त्यो सोनी दिदीको चिन्ता लागीरहेको थियो । 

                                 “त्यही मैले गाली गरेको पर्सिपल्ट बेलुका पसल्नी दिदी आएर एउटा कागज दिएर गईन मलाई । कागज खोलेँ भित्र दश हजारको चेक थियो अनि एक पानामा केहि लेखेको थियो । पहिले पुछारमा नजर पुग्यो त्यहाँ सोनी दिदीको नाम लेखिएको थियो । मैले कामेको हातले चिठी पढ्न थालेँ जति पढ्दैँ गएँ मेरो मुटु शरिरबाट बाहिर निस्कन खोज्थ्यो, म भासिँदै जान्थेँ........ । पढ्दै जाँदा मलाई थाहा भयो मैले कत्रो अत्याचार गरेको रहेछु दिदीमाथी ...........। म पापीनी भगवानलाई चिन्न नसकेर .....?” – दुबै हात मुठी पारेर बुढी औँलाहरु दाँतले टोक्दै एकोहोरो भईन सबिना । 

                                “अनि के के लेखेको थियो त चिठीमा ?” – मैले निकै बेरको मौनतालाई तोडेँ ।

                            सबिना चुपचाप उठेर दराज खोलिन अनि जतनसाथ राखेको पाना निकालेर मलाई दिईन् । मैले त्यो पाना खोलेँ पुरानो भएर अक्षरहरु धुमिल हुन लागेको त्यो पानामा कति अक्षरहरु खुट्टयाउँदै पढ्न शुरु गरेँ मैले । 

                                                                    म चुपचाप चिठी दोहो¥याईरहेको छु, सबिना अपलक मलाई हेरिरहेकी छिन् । खै किन किन मेरो आँखाबाट आँशु बहन्छ अनि सबिना, उनी त अघिदेखि रुँदैछिन् .......।          

क्रमशः.....................