"म त दुख पाएको मान्छे "कबिता

पित्तललाई ढाटेर कहिले सुन भनिन
जे देखे त्यही भने
सेतोलाई कालो भन्न जानिन
आफ्नै पिढिको खाल्डो पूर्न
कहिल्यै आगन खनिन
म त आफ्नै आफन्तको नजरबाट गिरेको मान्छे
म दु:ख पाएर लाहुर छिरेको मान्छे ||

दु:ख मात्र मेरो भागमा
सुख खोज्दै भौतारिए
कहिले कोशी पुगे
कहिले गण्डकी पुगे
न त घाऊ निको भयो,
न त मनले राहत पायो
आमाको जडेको फरियामा
सम्झनाहरु पोको पार्दै
म त बिदेश धाएको मान्छे
म त दु:ख पाएको मान्छे ||

म साउने झरि सँगै दर्किए धेरै पल्ट
बिबशता सँगै चर्किए धेरै पल्ट
हातभरी ठेला उठाउदै
प्रक्रिती सँग जुधे धेरै पल्ट
तोते बोल्ने छोरोको
फाटेको कमिजमा रहर पोको पार्दै
म लाहुर धाएको मान्छे
म त दु:ख पाएको मान्छे ||

यता टाले उता ह्वाङ्ग
सपनाहरु सधैं उदाङ
बनिबुतो मेलापातमा भोकहरु मेट्दै
आफ्नै मुटु आँफै रेट्दै
ति बनपाखामा हरियाली लुकाएर आएको मान्छे
म त दु:ख पएको मान्छे ||

सुर्य बश्याल

कोहलपुर बाँके N.C.C.N प्रतिक्षालय

हाल -इजरायल फर्सभा