अदृश्य पर्खाल कथा

यतिखेर म हस्पिटलको इमर्जेन्सी वार्डको बाहिर राखिएको  बेडमा अवाक मनस्थितिमा पसारिएको छुँ | मेरा वरिपरी परिचित मुहारहरु झुम्मिएकाछन् | मेरा आँखाले ती मुहारहरु चिन्न सकिराखेको छैन | मात्र म स्वर सुनिरहेको छुँ | होहल्लाहरुको माझ , चिच्याहटको  त्यो मुटुनै सेरिनेखालको  आवाजसंगै  मानसपटलमा  झ्ल्याक्क  झुलूक्क  फ्ल्यास जस्तै   केहि   निमेष   अगाडिको  घटनाको  दारुण दृश्य  चम्किरहेको छ |

सीमा आफ्नो सल्किरहेको गाउन निभाउने प्रयास गर्दै थिई,  जतिबेला  म उसको  चिच्याहट सुनेर भान्छामा  पुगें | आगोले  उसको  कपाल  पनि  टिपिसकेको  थियो |  आफ्नो  हातले  आफ्नो  शरीरमा  लागेको  आगो  निभाउने  कोशिश  गर्दै  थिई | उसको  मुखबाट  लगातार  चिच्याहट  निस्की  नै  रहेको  थियो  | 

म  एकछिनको  लागि  स्तब्ध  जस्तै  बने | विवेक  शून्य  झैं  बने  | फेरि हत्तपत्त   हातैले  उसको  शरीरको  आगो  निभाउने   प्रयास  गर्नथालें | भान्छा साँघुरो  थियो | एउटा  शटरमा भान्छा  पनि , सुत्नेकोठा  पनि अनि बिचमा  रायक  राखेर  अगाडीको  भागमा   किराना   पसल | एउटा   बाध्यता ,एउटा   संघर्ष , एउटा  यात्रा  अनि  महँगो  काठमाडौँको  बसाइमा  पसिनासंग  साट्न  लालायीत  केहि  थान   सपनाको स्यामस्वेत   रेखाचित्र  जसमा  साकारको इन्द्रेणी  रंगले  रंगाउने   रहर,  जुन  यो    आगलागीमा  नराम्ररी  घाइते  भैसकेको  थियो | 

मेरो  हातले मात्र  आगो  निभाउन गाह्रो  लाग्न थाल्यो | मैले उसको हुरुरु बल्न थालेको शरीरलाई  जुरुक्क काँधमा  बोकें र बाहिर  कुदें | यतिन्जेलसम्म बाहिर मानिसहरुको भीड जम्मा  भैसकेको  थियो  | सीमा  चिच्याउँदै  थिई  | शरीरको  लुगा  पूर्णत: जलिसकेको  थियो | कसैले   बोरा भिजाएर ल्याएर  सीमालाई  छोपिदियो | त्यतिन्जेल  सम्म उ  बेहोश  प्राय:  भैसकेकी  थिई  | कोहि एम्बुलेन्स बोलाउ  भन्दै  थियो  , कोहि  छिटो  अस्पताल  लैजाउ  भन्दै  थियो  | दुर्घटनाको  समय बाहिर  खेल्दै  गरेकी  छोरी  बिनिषा   कहालिएर  मलाई  अंगाल्न  आइपुगी  | 

'बाबा ! बाबा !! मम्मी ! मम्मी….!'-  भन्दै डरले अबोध मुहार कालो निलो  पार्दै रुँदै थिई  |  मैले  मेरी   छोरीलाई  अंगालोमा  लिएँ  |

'के  भो , के  भो ? '- भीडको जिज्ञासा  स्वभाविक  नै  थियो |

'कसरि, कसरी  भो ? ग्यास  लिक  भा'को  होला  नि !' - आ-आफ्नै  अनुमान  र  निर्क्यौल  पनि |

'सिलिन्डर  बिस्फोट  भएको  हो ?'- कोहि घटनाको   बारेमा   थप   पुस्टि को  लागि  मरिमेटेको  जस्तो  पनि  लाग्यो |

'आफैले  मट्टीतेल  छर्केर  आगो  लगाएको  होला  नि !'- - नकारात्मक  सोचका  हिलो  छ्याप्न  पनि  भ्याए , कुनै कुनै मुखले |

'बुढाबुढीको  खटपट   थियो  नि  अस्ति  देखि ! '- दुर्घटनालाई आ -आफ्नै ढंगले शंकाको लंका गर्न थाले | 

'होइन , लोग्नेले  नै  जलाएको  होला  नि ! विचरी  सीमा !'- रमिते भीडबाट चरम निक्रिस्ट विचार पनि फ्याँकियो |

'उफ़! यो  लोग्नेमान्छे  भनेको  यस्तै  हुँदो  हो !'-  कुनै महिलाको  यो आवाजले   मेरो कानमा  होइन  मुटुमा  नै चसक्क बिझ्यो | 

उफ ! जतिवटा  मुख  त्यति  नै  कुरा  | डेराबाट  अस्पताल  नजिकै  थियो  | सीमालाई  एउटा तन्नामा  राखेर  छिमेकीहरुले  अस्पतालतिर  कुदाइ हाल्यो … त्यसको  पछी पछी  म    पनि  छोरीलाई   बोकेरै  बदहवाश   बनेर  दौडें | मेरो  हालत  पागलको   जस्तै    भैसकेको  थियो  |  रमितेहरु पनि मेरो  पछी  पछी  आइरहेको  थियो | बाटोमा  छिमेकी  दिदीले  बिनिशालाई  बोकिन  |

अस्पताल  पुगें  म  | सीमालाई  इमर्जेन्सी  वार्डको  ड्रेसिंग  कोठाभित्र  लगियो   | मलाइ   बाहिरै  एउटा  बेडमा राखियो | भित्र कोठाबाट सीमाको  चित्कार बाहिरसम्म  सुनी  नै  रहेको  थियो | उसको चित्कार सामु मेरो  जलेको  घाउको  कुनै  तुलना  नै  थिएन |म  एकछिन  आँखा  चिम्लेर  बसें |मनलाई  सम्हाल्ने  कोशिश  गर्न  थालें |मलाइ  बिस्तारै  अनुहारमा जलन  महसुश  हुन्  थाल्यो | दुईवटै   हातमा  पनि   जलन  महसुश  हुन थाल्यो  | आगोले  पोलेको  ठाउँमा  फोका  उठ्न  थालिसकेको थियो  |

यतिन्जेल  बा  आमा  दिदिबहिनिका साथै सीमाका दाई दिदिबहिनिहरुपनि  आइपुगे | कसले   कसलाई   कहिले   खबर   गरे   केहि  थाहा   भएन |  उनीहरू  देखेपछी  अनायासै  मेरो  आँखा रसाउन थाल्यो | दुखमा, पीडामा आफ्ना मानिस देखेपछि मन झन कम्जोर हुँदो रहेछ | आँखालाई पनि आँसु बगाउन हतार लाग्दो रहेछ | सबै अवाक बने | अनुहारको रंग फुरुंग उडेको जस्तो | कोहि केहि बोल्न सकेनन्  | छिमेकी एकजनाले घटनाको विवरण दिन थाले |

बा त केहि बोल्नु भएन तर उहाँको आँखामा उर्लन उद्यत पीडाको बोध मैले गरें | आमा कहालिएर रुन थाल्नु भो | दिदि बहिनीहरुका पनि आँखा बहन थाल्यो | केहिछिन पछी बल्ल सोध्नु 'भो बुहारी खोइ त् ?'-जवाफमा   मैले आँखा ले नै     ईसारा गरें ,   त्यहाँ भित्र छ भनेर…!  अनायासै   मन    भक्कानिएर आयो  | मलाइ    आकाश  नै  फाट्ने   गरि ,  धर्ति नै भासिने गरि बेस्सरी    रुन   मन   लाग्यो …  तर  म  रोईन | किन  हो  किन  रुन  पनि  सकिन  |

प्राथमिक  उपचारपछी  हामीलाई  एउटै  कोठामा  राखियो  जहाँ  दुइवटा   बेड  राखिएको  थियो | सीमा प्राथमिक उपचार पछी पेनकिलरको कारण   कराउन   छोडेकी   थिई  | म  आँखा   चिम्लेर   सोच्न थालें |  डाक्टरले भनेको कुरा  भत्भती  उम्लेको  तेल  जस्तै  भएर कानको बाटो भएर मुटु नै पोलेको महशुश  हुन थाले | …'धेरै  नै  जलेको  छ  पेट,  छाती र  अनुहार पनि ' तर पनि ठिक त  हुन्छ  | महिना दिन जति लाग्छ  होला |'  

अनायास  म  झस्कें | सीमा  मुस्कुराउन्दै मेरो  सामु  देखापरी …पोते , सिन्दूर र चिटिक्क रातो सारीमा सजिएकी | मैले  हत्तपत्त   आँखा  खोलें  … सीमा  आफ्नो  बेडमा  सुति नै  रहेकी  थिई  |  उसको   शरीरभरि मात्र  होइन  , पुरा  अनुहार  नै  ब्यान्डेजले   बाँधिएको  थियो  |

 *************************************************************************

 .        आज सीमा बितेको महिना दिन  भो | डाक्टरले निको  हुन महिना  दिन  जति  लाग्ला  भनेको थियो | तर  महिना दिनमा निको हुनुको साटो उसले जीवनबाट नै  मुक्ति पाई |  म  अक्सर  सोच्न थाल्छु अचेल | प्रलयको  लागि  मात्र  केहि   सेकेन्ड  समय  लाग्छ  तर  त्यसले  छोड्ने  प्रभावबाट  उन्मुक्ति  पाउन  एउटा   जिन्दगीले  भ्याउन गार्हो  हुने  गर्छ |  

हाम्रो  जीवनको  यो  त्रासद  समयमा  मेरो  उ  प्रतिको  मायामा  कमि  आएको  हो की  जस्तो  लाग्छ  | किन  कि  जब  म  १५  दिनपछि  अस्पतालबाट  डिस्चार्ज  भएँ  त्यति  बेला  सम्ममा  म  जनरल  वार्डमा  शिफ्ट भैसकेको थिएँ ,उ आई सी युमा | तर  म  उसलाई न भेटिकन  नै  , केहि  नबोलिकन नै  म चुपचाप घरतिर  आएँ | दुर्घटना  भएको   दिन  देखि  नै  उ  मेरो   मानसपटलम़ा   आउन  थालेकी   थिई  |  आँखा   चिम्लेर  बस्दा   पनि  , अनि  सपनामा  पनि  |  उही  सजिसजाउ   रातो सारीमा   मेरो   अचेतन मनभित्र  देखिन  थालेकी  थिई |  किन हो किन मलाई डर महशुश हुन्थ्यो |

दुई  वर्षको  प्रणय  सम्बन्ध  पछि घरपरिवारको  सहमति  नभएपनि  आफूखुशी  गरेको  विबाहपनि पाँचवर्ष  बितेको  पनि  पत्तो  पाएनौ  हामीले   |अथाह  खुशीको  इन्धनुषी रंगको    बिचमा    छोरी  बिनिशाको  आगमनले  जीवनलाई  अझ  सुन्दर  र   संघर्षप्रति   अझ   हौशला र उत्साह  थपिदिएको थियो | 

खुशीका  पलहरु  किन  क्षणिक  हुने  गर्छ  ? किन  यति  छिटो  समयले  आफ्नो  रूप  फेर्ने  गर्छ  ? किन  अप्रत्यासित असहज  अवस्थाहरुले  सुन्दर  जिन्दगीलाई  घेर्न , सताउन आउँछन्  ?

सायद  जिन्दगि  जस्तै  खुशीको  पनि  भरोसा  छैन  रहेछ  | कहिले   कसरि   नाता   तोडेर   विलय   हुने  गर्छ  , थाहा  भएन |

जिन्दगि  रहस्यमय  पनि  हुँदो  रहेछ  | माया , बिश्वास  र आस्था  पनि   कम्जोर   धरातलमा   प्रस्तूत  हुँदो  रहेछ  |

सीमासितको यो जीवनको  सहयात्रामा  कसरी  कसरी  असहज  परिस्थिति  प्रतिबिम्वित  हुन्  थाल्यो | सुन्दा  पनि  विश्वास  गर्ने  गार्हो लाग्ने , आँखाले  देखेर पनि  विस्वाश  गर्न  नसकिने , हुन   त  मैले  उसित  वर्तमानमा  माया  गरेको  हुँ  , साईनो  गाँसेको  हुँ | उसको  अतीतसंग   मैले  सरोकार  राख्नु  नपर्ने हो तर  मैले  सायद  सोच्नै  नसक्ने , सोच्दै  नसोचेको  कुराको  खुलासाले म  आक्रोशीत   भएको   हुनु  पर्छ | जब  मैले  अहिलेको  समयमा  आएर  सीमाको  पहिलो  बिबाह  , सम्बन्ध विच्छेद अनि दस  वर्ष को एउटा छोराको  बारेमा थाहा पाएँ  |

       पर्दा त  उठ्यो ,तब मैले  सोधें सीमालाई - 'के  यसमा सत्यता  छ  सीमा ?'- उ  नाजवाफ   बनेकी  थिईन  . मुहार  कान्तिहीन  | उ  जहाँको  त्यहीं  थचक्क  बसेकी  थिईन |

मलाई  लाग्छ , विहे हुनु  पारपाचुके   हुनु  अथवा  बच्चा  हुनुमा  उसको  दोष  त  होईन  | उ   परिस्थितिमा  फंसेकी  मात्र  हो  | तर  पनि  मैले  उसको  अतीतको  कुनाकाप्चा  सबै  चहारें  र    यो  कुराको थप  पुस्टिपछी  म  ठगिएको  जस्तो  भएँ  |  त्यो  दिन म उसित एकपटक फेरि धेरै नै कराएँ  तर उसले  केहि  बोलिनन् | त्यसदिन  पछी  उसले  हाँस्न  बिर्सेकी  थिईन | सँधै चुपचाप  बस्थी |

आज  सोच्छुं  म , जब  हुनु  उसको   स्मृति  मनभरि   भक्कानिएर    भरिएर   आउँदा ,  मैले  मन  पराएँ  उसलाई  , हृदय  देखि   आत्मा  देखि   तर   पनि   किन   उसको   अतीत   प्रति   सहज  हुन  सकिन   | हामी  बीच  एउटा  अदृश्य  पर्खाल  ठडिन थाल्यो | र चुलिंदै पनि   गयो  | दिन  बिते  महिना  कटे  वर्ष  फेरे  तर  पर्खाल  ढलेन |   हामी   बिचको   त्यो   अदृश्य   पर्खालको   पारी मलाई  लाग्छ  उसले  आफ्नो  जीवनको  दियो  आफैले  निभाउने  प्रयास  गरेकी  थिईन  | उसको  प्रयासले  उसलाई  त  जित्यो  तर  उ   आफै  त  हारिन  हारिन  मलाइ  मात्र  होइन  आफ्नी  छोरीलाई  समेत  हराएर  गईन .  मलाई  छटपटी  लागेर आउँछ |  उसले  अतितको  चोट  मात्र  लुकाइन म  देखि  | सायद जिन्दगी भरिका   ती   तीता   दुस्वप्न   भुलाई    नयाँ   रूपमा   शुरु   गर्न   चाहेकी   होलिन   तर  समयले  किन  फेरी  उसको  घाऊको  खत  देखाए ? के  समय बलबान छ भनेको  यहि  त  होइन  ?

मन  मरेपछि  संसार  रितो  लाग्न  थाल्छ  , जिन्दगि   बोझ   लाग्न   थाल्छ   ,  नातागोता   समाज बिरानो  लाग्न  थाल्छ  | यस्तोमा  भावुक  ज्यानलाई  सम्हाल्न  सकेन  भने  कसरी  खण्डित  हुनपुग्छ  , ओझेल  पर्न  सक्छ  , एउटा   निर्जीव   तस्बिरमा   अनुवाद   भएर   स्मृतिको   भित्तामा   झुन्डिन  पुगेको हुन्छ |

 उ  निरासाको  भुमरीमा  फँस्न पुगिन जहाँबाट मैले उसलाई  निकाल्नु  पर्थ्यो  म   अदृस्य   पर्खालको    वारी  बसेर  आफ्ना    गुनासाका   प्लास्तरले     त्यो   पर्खाललाई  अझ   बाक्लो   बनाउंदै  लगें …करिब  वर्षदिन  सम्म  … र  आज  त्यो  पर्खाल  मेरो  मनमा  हुनु  नहुनुको अर्थ  केहि  रहेन  तर  … उ  पनि  त  रहेन  सायद  मेरो  असहिश्नुताको  ,कारण  .. यस्तै  लाग्छ ….के  अतीत  भुलाई  हाँसि हाँसि   जिउन  किन  गाह्रो  हुन्छ ?

संगै  सुतेकी  छोरी   बिनिशा चलमलाउन थाली , निन्द्रामा  बर्बराउन थाली  ….' मम्मी   मम्मी   पानी  खाने  , मम्मी  तपाइँ  कहिले  आउने !…'

मेरो  आँखा  धमिलो  भएर  आयो  सायद  आँखामा  पनि  आँसुको  पर्खाल  बनिदियो  स्मृतिको  यो   पलमा |