हाम्रो उद्यम अमर रहोस् !

हामी नेपाली जातिले भूपी शेरचनको कवितालाई पूर्णत: असान्दर्भिक बनाइदिएका छौँ। हामी अब बुद्धु छैनौँ। बुद्धु भएकाले होइन, बुद्धि भएकाले हामी अब बहादुर भएका छौँ। त्यसमा पनि पैसा कमाउने हाम्रोजस्तो अद्भुत बुद्धि र बहादुरी त संसारका कुनै  जातिसँग छैन। पैसा कमाउने होइन, लुट्ने कलाको विकास गरेका छौँ हामीले।

निजी क्षेत्रबाट सरकारी मार्कसिट, सर्टिफिकेट, पासपोर्ट र नागरकिता मात्रै होइन, नोटहरूसमेत छपाएर व्यापार गर्ने त हाम्रो पुरानो व्यवसाय भैगो। अब आएर हामी खाद्य प्रविधिको क्षेत्रमा संसारप्रसिद्ध जातिका रूपमा स्थापित हुने तरखरमा छौँ। परम्परागत रू पमा चलिआएको 'घिउ-पिँडालु' प्रविधिले अब क्रान्तिको रूप लिएको छ। हजारौँमध्ये केही सानातिना उदाहरण

यस्ता छन् :

हामी बजारबाट सडेर फाल्न लागेका सागसब्जी उठाएर 'स्पेसल करी' बनाउँछौँ र 'फास्ट फुड'का दोकानमार्फत ग्राहकको सेवामा पुर्‍याउँछौँ। सुँगुरपालक व्यवसायीहरूले होटलबाट फ्याँकेका खानेकुरा सोहोरेर लगेजस्तै हामी सहरका हजारौँ मिठाई  पसलमा सडेका मिठाई ट्रयाक्टरमा उठाएर ल्याउँछौँ र 'रसिाइकल' गरी त्यसबाट ताजा गुँदपाक र पुष्टकारी बनाउँछौँ। मिठाई नामको त्यो कालो पदार्थ मेचीदेखि कालीसम्म मात्र होइन, नेपालीहरू पुगेका विश्वका अनेक देशसम्म फैलाउन हामी सफल छौँ।

'ताजा' वस्तु बेच्नु हाम्रो विशेषता हो। हामी एउटी भैँसी काटेर एक वर्षसम्म त्यसको ताजा मासु बेचिरहन्छौँ ! उपभोक्ता ताजा सिनो किनेर खान्छन् र शरीरमा ताजगी भररिहन्छन्। हामीसँग प्वाल परेका वा सडेका गेडागुडी वा अन्नहरूलाई आवश्यक रङको  पुटिङ् भरेर ताजा मात्रै होइन, थप चम्किला र राम्रा बनाएर बेच्ने क्षमता छ। हामी ढलको शुद्ध जलमा कीरा परेको सेतो पाउडर फिटेर दूध बनाउँछौँ। हामी लेउ र लेदोसहितका जुस र बियरहरू बेचेर सरकार र राजनीतिक दलहरूलाई मुट्ठीमा राख्नसक्ने  मुलुककै प्रतिष्ठित व्यापारी बन्छौँ। भैँसी र सुँगुरको बोसोमा पकाएका 'शुद्ध शाकाहारी' मिठाईका दोकान चलाएर हामी अथाह पुण्य र पैसो सँगसँगै कमाइरहेका छौँ। यस्तै उद्यम गरी सहरमा ठूल्ठूला पार्टी प्यालेस निर्माण गरेर विदेशी रक्सीका बोतलमा राखेको  स्वदेशी तेजाबको झोल प्रधानमन्त्रीदेखि पियनसम्मलाई बेहोस हुने गरी पिलाउँछौँ र औँलामा नचाउँछौँ।  

हामी विषमा परण्िात भएका औषधी र अरू खाद्यवस्तुमा स्िटकर टाँसी सहजै म्याद बढाएर सेवनयोग्य बनाइदिन्छौँ। हामी हरेक वस्तुको अधिकतम उपयोग मात्रै होइन, अखाद्य चीजलाई पनि खान मिल्ने बनाएर मुलुकमा खाद्यसंकट हुन नदिन योगदान  गर्छौं। 

महाआश्चर्य ! हामी डम्पिङ् साइटबाट उठाएका प्लास्िटकका झोला, जुत्ता र चप्पल जम्मा पारेर तिनीहरूको रसबाट सोमरस बनाउन सक्छौँ। हामी थोत्रा कट्टु, गन्जी र मोजाको अधिकतम उपयोग गर्दै तिनीहरूलाई भट्टीमा उसिनेर रस निकाल्छौँ र जर्किनमा  हालेर स्वदेशी मदिराको रूपमा बेच्छौँ। पानीका जार र रक्सीका बोतलमा लगाएका सिल फुकालेर हामी लँगौटी लगाउँछौँ र अनुगमनको नाटक गर्न आउने अधिकारीहरूका मुखमा ग्यास सिलिन्डरका पीँध काटेर टाँसिदिन्छौँ। यसरी हामी देशको सेवा गररिहन्छौँ,  जनताको सेवा गररिहन्छौँ। त्यसैले हामी नेपालीहरू अब बुद्धु छैनौँ, बुद्धिमान छौँ। भिन्न र विशेष छौँ।

सम्पूर्ण नेपाली उद्यमीहरू, उपभोक्ता र सरकार एक हौँ। हाम्रोे उद्यम अमर रहोस् ! हाम्रो एकता जिन्दावाद !